Bu okul gayrı resmi

Soruyor; hangi okuldan mezunsun?    Cevap veriyorum; hala okuyorum mezun olmadım…
A nasıl okul, resmi mi özel okul mu,     neden bitmedi?
Yok, Gayri resmi okul, diyorum şaşırıyor…
Gayri resmi okul mu varmış hiç duymadım diye mırıldanıyor dudak bükerek…
E ne zaman bitecek, diyor hala merakla? Aslında akıllı bir insansın da neden bitmedi ki diyor kendince sorduğu sorunun saçma olduğunu fark ettiği halde…
İnsanlığı öğreten, doğru insan olmanın okulu bu!
Tembel bir öğrenci miyim neyim demenin bir anlamı yok, çalışkan olmak içinde çabalarımın yanı sıra yavaşlıyorum bazı isteyerek. Yanlış insan olmamak, doğru sandığım yanlışları yapmamak için…
Elimden geldiğince çalışıyorum diyorum. İçimde hala yenilenip bitmeyen bir enerji var…
Okulum çok sınıflı bir okul! Bitme süresi belli değil. Derslerim de çok…
Öğrendiklerimi uyguladığımda üst sınıfa geçebiliyorum. Bazı sınıflarda takılıp kalabiliyorum o kadar çalışıp çabaladığım halde, beni zorlayan çetin konular oluyor tek başıma başaramadıklarım oluyor… Bu okulda her öğrencinin kendi yapması gereken görevi var. Bana düşen görevleri olabildiğince yapmaya çalışıyorum.
 Dediğim gibi bazılarından geçebiliyorum bazılarından da bütünlemeye kalıyorum. Başka öğrencilerin etkileri de oluyor tabi bu kalmalarda. Aklımızı kullanmak işe yaramıyor bazı konularda ben yine de yılmıyor çok çalışıyorum kimsenin etkisinde kalmadan.
Sınavlara daha çok çalışıyorum ve herkesin de kendi sınavına çok çalışması gerektiğini düşünüyorum.
E madem geldik dünyaya ne lüzum var kimyaya demiyorsun yani diyor…
E tabi ki, herhâlde bu benim sınavım herkesin okulu da olsa benim derslerimden ben sorumluyum.
Sınıfta çakmalarım ya da bütünlemeye kalmalarından dışarısını sorumlu tuttuğum oluyor bazı. Sonra vazgeçiyorum. Kendimle baş başa kaldığımda asıl gerçekler önüme seriliyor bir bir…
İşte o zaman okulun nasıl bir öğrencisi olduğumu ve bu yolda devam etmem gerektiğini anlıyorum.
Kazancıma önce ben puan vermem gerektiğinin çok farkındayım. Çünkü içimde bana ait olan nefsim, vicdanımın ne olduğu ve öncelikle görevlerinin yerine getirilmesinin gerekliliğinin farkındayım. Vicdanıma ve nefsime vereceğim puanı nerde alacağım konusu çok önemli.
İşte bu gayri resmi okulum yaşam boyu sürdüğünde benim nasıl bir insan olduğumu önce bana hatırlatıyor.
Bazı akılla gönlümü bir ederken, seçici davranırken, gönül köprüsü olurken başkalarına, terbiyem kullandığım kelimeler, sağduyulu oluşlar, hala dürüstlüğe önem vermelerim, karşılık beklemeden başkalarının hakları için çabalamalarım o kadar uğraşmama rağmen eksik kalsa da Sevgi ve Vicdan derslerinden geçebiliyorum…
Önüme sınıf atlamamda set vurulanlarda var, ya kendi menfaatlerinden ya da başardıklarına benimde desteğim büyük olduğu halde meyvesini paylaşmak istemeyenlerden kendimi uzak tuttuklarım ve tutulduklarım da olmuyor değil…
Daha sayayım mı?
Yok saymayayım ara vereyim, kısa tatiller önemli. Sömestri tatili yaptık da birde hafta sonları adı altında geriye yaslanma tatili var. Hani nefesini alır biraz beklersin, yavaş yavaş uzun uzun verirsin sonra acele etmeden biraz bekleyip sakin nefesini alırsın ya…İşte o beklemedeki kısa zaman da en kaliteli oksijene sahip olursun. Onun gibi her okulun kaçırmaması gereken dinlenme zamanı var. Nefesin ve insanlığın gideceği yolu sağlamlaştırmak için…
Yorulmaya gelmez yoksa Gayrı resmi okulun hiç mi hiç tadı kalmaz. Kalmayınca da hep yanlışın içinde debelenip dururken düzeltmen zorlaşır artık elinden bir şey gelmez…Okulun sonudur!
Aniden beklemediğin zamanda tüm sınıfları atlayıp bitirirsin. Diplomanı alırsın uzun dönülmez tatilin başlar.
Diplomanı da sana değil geride kalanların eline verirler.
Buna “vakitsiz de…” deniyor erken veda ediş kaçıncı sınıfta olursan ol!
Hadi biraz sahip olduğumuz Nefesimizden güç alalım dinlenelim ki kuvvet toplayalım değil mi? Özümüzün farkına varıp nasıl bir insan olduğumuzu egosuz inceleyelim…
Kendimize ve diğerlerine verilen değerin ne olduğunu ara tatillerde tekrar gözden geçirelim…
İnsanca yaşamak için, Gerçek Sevgiden şaşmadan!