Hayatta mutlaka bir kere de olsa, kendimizi tartışmanın içinde bulmuş ve birilerine istemeden de olsa bağırmışızdır.
Peki sizce neden bağırırız? Bunun cevabını vermeden önce şunu söylemek istiyorum. Saygı içerisinde olan her şey muhteşemdir; bir kere saygısızlığa yenik düşmediği için muhteşemdir zaten… Bağırmak, tartışmak dünyanın en gereksiz şeylerinden birisidir. Anlatabileceğiniz her şeyi (HER ŞEYİ) düzgün bir şekilde söyleyebilirsiniz. Bağırdığınız zaman daha iyi anlaşılmazsınız, kendinizi daha fazla küçültürsünüz sadece. Eğer karşınızda olan saygısız insana bağırdıysanız da, onun değerine doğru küçülürsünüz ve bu da onun sağladığı bir başarı olur. Unutmayın ki, herkes kendine yakışanı yapar.
Peki şimdi gelelim neden bağırdığımıza…
İnsanlar birbirilerine çok yakın oldukları halde neden bağırır?
Normalde sinirlendiğimizde ve anlaşılmadığımızı düşündüğümüz zaman bağırırız fakat durumun detayına biraz daha inecek olursak aslında bağırdığınız kişi, o anda kalbi size en uzak olan kişidir. Ona kendinizi anlatmak için bağırırsınız çünkü anlamayacağı çok aşikardır. Normal ses tonuyla konuştuğunuz insan ise size yakındır ve ona sesinizi duyurma ihtiyacı hissetmezsiniz.
Olay tamamen kalplerin mesafesiyle ilgili.
Denk geldiğim yazı şöyle diyordu: “İki insan birbirine öfkelendiği zaman, kalpleri birbirinden uzaklaşır. Bu uzak mesafeden birbirlerinin kalplerine seslerini duyurabilmek için bağırmak zorunda kalırlar. Ne kadar çok öfkelenirlerse, arada açılan mesafeyi kapatabilmek için o kadar çok bağırmaları gerekir.
Peki, iki insan birbirini sevdiğinde ne olur? Birbirlerine bağırmak yerine sakince konuşurlar, çünkü kalpleri birbirine yakındır, arada mesafe ya yoktur ya da çok azdır.
Peki, iki insan birbirini daha da fazla severse ne olur?
Artık konuşmazlar, sadece fısıldaşırlar çünkü kalpleri birbirlerine daha da yakınlaşmıştır. Artık bir süre sonra konuşmalarına bile gerek kalmaz, sadece birbirlerine bakmaları yeterli olur. İşte birbirini gerçek anlamda seven iki insanın yakınlığı böyle bir şeydir.”