Balıkesir Büyükşehir Belediyesi ile Edremit Belediyesi’nin birlikte düzenlediği 6. Edremit Kitap Fuarı’na katılan oyuncu ve yazar Ercan Kesal, ‘Cebimdeki Ekmek Kırıntıları’ isimli kitabını da anlattığı söyleşiye katıldı. Kesal, "Beni çok uzun yıllarda sinema ve tiyatroda filmler yapmış, tiyatroyla uğraşmış biri olarak zannediyorsunuz. Değilim. Ama doğru adamlarla buluşmak diyorsanız evet doğru adamlarla buluştum. Çok zor adamlarla, çok doğru adamlarla ama çok zor bir yerden başladım ve onu hak etmeye çalıştım" diye konuştu.
Hepimizin bir derdi var!
Kesal, konuşmasında şunları söyledi: “Hepimizin varoluşsal bir derdimiz var. Niye yaşadığımızı anlamaya çalışıyoruz. Bir insan kendi hikayesinin farkına ancak eyleyerek, eylemde bulunarak varabilir. Bitmek tükenmek bilmeyen bir okuma, yazma ve yeni bir şey yapma telaşıyla yaşamış bir adamım ben. Ve bu yüzden 48 yaşında ancak sinemayla buluşabildim. Üç Maymun'daki oyunculuğum ilk uzun metraj oyunculuktur. Beni çok uzun yıllarda sinema ve tiyatroda filmler yapmış, tiyatroyla uğraşmış biri olarak zannediyorsunuz. Değilim. Ben 12-13 yıldır sinemadayım. Ama doğru adamlarla buluşmak diyorsanız evet doğru adamlarla buluştum. Ama onların da 'hadi biz de seni bekliyorduk' falan gibi bir şey dediklerini zannetmeyin. Çok zor adamlarla, çok doğru adamlarla ama çok zor bir yerden başladım ve onu hak etmeye çalıştım. Bu yüzden bana böyle yeteneğiyle başkalarından çok farklı birtakım özellikleriyle gelen insanlara diyorum ki bu yüzde bir. Bu yüzde bir. Şimdi sana yüzde 99 daha lazım. O da çalışmak. Yani bunu üstelik ben söylemiyorum. Dünyanın en zeki adamlarından biri söylüyor, Einstein. 'Yüzde birdir bendeki zeka. Onun dışındaki emek kan, ter, gözyaşı ve çabadır' diyor.”
Emek çok aşağılanıyor
Köy Enstitüleri modeline yeniden “alıcı gözle” bakılması gerektiğini vurgulayan Kesal, şöyle devam etti: “Ben bu çağın özellikle ‘post-truth’ diye adlandırılan bu dönemin çalışmanın yok sayıldığı, çalışmanın kıymetinin fark edilmediği ya da yok edildiği bir dönem olarak hatırlayacağım. Çalışmak bu kadar aşağılanmamıştı. Emek bu kadar aşağılanmamıştı. Çünkü sürekli bir köşe dönme, çabucak bir şeyin sahibi olmak, sürekli bir emeksiz yemek peşinde olan bir topluma dönüştürüldük. Çok ayıp bir şey. Çalışmaktan başka hiçbir şansımız yok. Uğraşmaktan, çabalamaktan başka hiçbir şansımız yok. Bu yüzden belki de eğitim modelimiz, okullardaki bu yöntemi, müfredatı, öğrenme ve öğretme biçimlerini falan yeniden ele almamız lazım. Hayatın içinde çalışarak, üreterek yani keşfedecek bir şey yok aslında. Köy Enstitüleri modeli orada duruyor. Ona yeniden alıcı gözle bir daha bakmak lazım. Yani ben yine o ormanda kaybolmanın bir yolunu bulurdum. Ben yine o çikolatalı evi arar bulurdum. Çünkü ben yaşam olurlu bir adamım. Benim iştahım hiç bitmiyor ki.”